Κι όμως, οι βρικόλακες υπάρχουν και στην ελληνική παράδοση και μάλιστα και στη Μύκονο.
Συγκεκριμένα, την εποχή του Διαφωτισμού (18ος αι.), υπήρχαν στην ελληνική παράδοση όντα που θεωρούνταν επικίνδυνα, ζώνεκρες υπάρξεις που ονομάζονταν «βρικόλακες».
Οι Έλληνες πίστευαν ότι οι βρικόλακες ήταν άνθρωποι που είχαν μεταμορφωθεί σε ζωντανούς-νεκρούς, είτε επειδή είχαν ζήσει έκλυτη ζωή, ή μετά από αφορισμό, ή λόγω ταφής σε ακατάλληλο έδαφος, αλλά και αφού φάνε κρέας αρνιού που έχει λαβωθεί από λυκάνθρωπο.
Σύμφωνα με τον μύθο, ο βρικόλακας αφήνει τον τάφο του τη νύχτα και χτυπάει τις πόρτες των μελλοντικών θυμάτων του, λέγοντας φωναχτά τα ονόματά τους. Αν δεν υπήρχε καμία απάντηση μετά το πρώτο χτύπημα, ο αθώος δεν πάθαινε τίποτα. Ωστόσο, αν κάποιος ήταν τόσο άτυχος ώστε να απαντήσει, τότε πέθαινε μετά από μερικές μέρες και μεταμορφωνόταν σε βρικόλακα.
Για τον λόγο αυτόν, μέχρι σήμερα, σε πολλά χωριά υπάρχει η πρόληψη ότι ποτέ δεν θα πρέπει να ανοίγουν την πόρτα με το πρώτο χτύπημα!
Μάλιστα, ο θρύλος του βρικόλακα ήταν κάποτε κυρίαρχος στη Μύκονο. Ο γάλλος βοτανολόγος Joseph Pitton de Tournefort ταξίδεψε στη Μύκονο το 1701, όπου άκουσε ιστορίες σχετικά με έναν ντόπιο ο οποίος περιφερόταν τη νύχτα ως ζωντανός-νεκρός, αφού είχε δολοφονηθεί από κάποιον άγνωστο εισβολέα.
Στα κείμενά του, αναφέρει ότι ο πρώτος άνθρωπος που έγινε βρικόλακας ήταν κάποιος ιδιαίτερα ενοχλητικός, ο οποίος κινούνταν ύπουλα κατά άλλων ανθρώπων, κλέβοντας τα ποτά τους και ανατρέποντας έπιπλα. Επειδή όμως οι κάτοικοι ανησύχησαν για το τι θα πάθαιναν, τον ξέθαψαν και του έκοψαν την καρδιά. Στη διαδικασία αυτή ήταν μάρτυρας ο βοτανολόγος.
Ωστόσο, οι προσπάθειές τους έμειναν άκαρπες, καθώς ο βρικόλακας συνέχισε να προξενεί καταστροφές στο χωριό και να επιτίθεται σε ανθρώπους, ακόμα και να τους πνίγει στον ύπνο τους. Τότε, μια Κυριακή, η μόνη μέρα που ο βρικόλακας έμενε στον τάφο του, οι Αρχές τον μετέφεραν στο γειτονικό νησί του Αγ. Γεωργίου, όπου αποτεφρώθηκε και δεν ακούστηκε ποτέ ξανά.
Πηγή: Greek Reporter
